De economie trekt aan. Merkt u het al?

Als de bedrijfskassen volzitten, maar bij de CAO onderhandelingen houden de Wientjes van deze wereld en zijn consorten de hand op de knip. Als men in plaats daarvan wèl geld uitgeeft aan reorganisaties (lees: massale ontslagrondes) ter meerdere eer en glorie van de CEO en de aandeelhouderswaarde. Als de verenigde staten van Europa, óók de zuidelijke, weer goedkoop lenen en “boven jan” zijn, maar op hun handen blijven zitten, in plaats van te investeren en zo meer werkgelegenheid te scheppen. Als de Europese centrale bank de geldkraan gesloten houdt uit angst voor inflatie, of deflatie, net hoe het hen uitkomt. Als systeembanken nog 1% rente geven voor sparen, maar 15% voor “rood staan” berekenen en daarnaast hun kredietverlening aan het MKB tot het uiterste beperken. Als diezelfde grootbanken hun klanten, bedrijven in het MKB in dit zware weer nog eens het laatste zetje geven in de richting van de afgrond en dat Bijzonder Beheer noemen. En dit gebeurt dan allemaal tegelijkertijd, namelijk nu …

Tsja, dan is het logisch dat de doorsnee-burger bang is om geld uit te geven, bang is om z’n baan te verliezen, geen huis of nieuwe auto durft te kopen en minder kinderen krijgt. Dan is het logisch – en hun eigen schuld – dat multinationals minder omzet boeken en daardoor minder verdienen dan hun aandeelhouders eisen. Dan is het ook logisch, dat men hele fabrieken (Unilever, Philip Morris, AkzoNobel om er maar enkele te noemen) de nek omdraait ten gunste van de shareholders’ value.

Het is een vicieuze cirkel, die slechts doorbroken kan worden door – in eerste instantie – ingrijpen van bovenaf, op europees niveau dus. Daarnaast zullen CEO’s en CFO’s van multinationals vervangen moeten worden door mensen, die het maatschappelijk verantwoorde ondernemen in hun bloed hebben zitten, er daadwerkelijk naar handelen en die nieuwe werkwijze in hun individuele doelstellingen terugzien. Een taak voor de toezichthouders, hun remuneratiecommissie derhalve, een groep “old boys” die ook hopeloos aan vervanging toe is, maar ondertussen de eigen beloning flink opschroeft.

Wanneer en door wie zal die handschoen nu eens worden opgepakt? Of modderen we in Europa gewoon door totdat er helemaal geen banen meer over zijn?

Advertentie

Over honderd jaar …..

Graag zou ik over honderd jaar nog willen leven. Met de afgelopen ruim 57 jaar als referentiekader kijken naar hoe de wereld dan functioneert.

Als auto’s zelfrijdend zijn en geen schade meer maken of door rood licht rijden.

Als wagenparkbeheerders (en leasemaatschappijen) allang overbodig zijn geworden. 🙂

Als het energieprobleem is opgelost met kernfusie in plaats van kernsplitsing.

Als er vrijwel geen werk meer is, doordat alles gemaakt en bedacht wordt door voortschrijdende automatisering en robotisering.  

Als ongeneeslijke ziektes overwonnen zijn.

Als we ons stierlijk vervelen, omdat we geen baan hebben om de dag mee te vullen.

Of geen salaris hebben om uit te geven.

Als ambtenaren ook vervangen zijn door producten van Apple, Microsoft en GE.

Als de Formule 1 op zonnecellen of zoiets z’n rondjes draait. 

En we elkaar helemaal niet meer hoeven te bellen, bij gebrek aan gespreksstof.

Zijn er dan nog consumenten over? En zo ja, wat consumeren zij dan, behalve genetisch gemanipuleerd voedsel in pilvorm?

 

Is dit een somber toekomstbeeld? Jawel, maar een deel ervan zal bewaarheid worden. Als het niet al te snel gaat, dan hebben de huidige, jonge en komende generaties tijd om zich aan te passen aan de nieuwe werkelijkheid. Maar dat de wereld er over 100 jaar heel anders uitziet dan vandaag, dat is zeker. Ik zou het best willen kunnen ervaren, of tenminste kunnen zien.